จามส์เฮาส์ รีสอร์ท ธุรกิจเชื่อมรักพี่น้อง
เพราะคนหนึ่งเป็นพี่สาวคนโต อีกคนหนึ่งเป็นน้องชายคนเล็กและเป็นลูกชายหนึ่งเดียวของบ้าน และด้วยระยะห่างของอายุ 10 ปี
โดย...กองทรัพย์
เพราะคนหนึ่งเป็นพี่สาวคนโต อีกคนหนึ่งเป็นน้องชายคนเล็กและเป็นลูกชายหนึ่งเดียวของบ้าน และด้วยระยะห่างของอายุ 10 ปี จึงทำให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องผู้บริหารจามส์เฮาส์ รีสอร์ท บนเกาะกูด จ.ตราด วี-ทวีบูรณ์ อุปโชติสุวรรณ และ บี-ชนิตร์นันท์ เกตุเลขา อบอุ่นแนบแน่นเหมือนพี่สาวเป็นแม่คนที่สอง และเพราะรักชอบอะไรเหมือนๆ กัน สองพี่น้องคู่นี้จึงสนิทสนมกันมากจนเป็นที่มาของการร่วมกันบริหารรีสอร์ท
‘บี’ ศูนย์รวมความรัก
วี ทวีบูรณ์ เล่าถึงหุ้นส่วน บี ชนิตร์นันท์ น้องชายคนเล็กของบ้านว่า ครอบครัวเราฝั่งคุณแม่มีเชื้อสายชาวจาม (ขอม+ญวน) มีอาชีพค้าขาย ส่วนคุณพ่อมีเชื้อสายมลายู ท่านเป็นเภสัชกร ชื่อเล่นของน้องชายคนเล็กจึงมีว่าบี ซึ่งภาษาอาหรับ แปลว่า ที่รัก และเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะทันทีที่เขาคลอดบีกลายเป็นที่รักของคนทั้งบ้าน และเนื่องจากวีเป็นคนโตก็เลยต้องช่วยคุณแม่เลี้ยงน้อง เขาเลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ทำให้เขาซึมซับสิ่งที่พี่สั่งสอน ทำให้รสนิยมการอยู่การกินของเราสองคนจะมีความคล้ายคลึงกัน เวลาพูดคุยอะไรกันค่อนข้างคลิก ซึ่งไอเดียของการทำรีสอร์ทก็มาจากเขา
บีเป็นคนเก่งทุกเรื่อง ทำได้ทุกอย่าง เรียนเก่ง หัวดี คิดเร็วทำเร็ว ก่อนหน้านี้บีทำงานเป็นผู้ช่วยนักบินของการบินไทย ทำให้เขาได้เดินทางบ่อย มีโอกาสเห็นโรงแรมมาแล้วหลายต่อหลายที่ พอเขาตัดสินใจลาออกจากสายการบินเพื่อมาทำงานบริหารรีสอร์ทเต็มตัว ในฐานะพี่สาวตอนแรกเราก็เสียดาย เพราะเขาลาออกตอนอายุยังน้อย และเชื่อว่าเขาจะทำได้ดีทั้งสองอย่าง แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเขา
เพราะตั้งแต่เล็กจนโตแม่จะสอนให้ลูกทุกคนรู้จักหน้าที่ของตัวเอง วีและบีรวมทั้งพี่น้องคนอื่นๆ ทำงานบ้านได้ทุกอย่าง ทำให้เมื่อเรามาทำงานโรงแรมเราสามารถบอกและแนะนำพนักงานได้ เพราะเราทำเป็นทุกอย่าง รวมทั้งทำให้เขารู้สึกว่าเราเข้าถึงง่าย
บีเป็นคนใช้ชีวิตพิถีพิถัน เป็นคนที่ใช้อะไรก็ต้องเนี้ยบ ต้องดูดี ชอบกินของอร่อย แต่สิ่งที่พี่เราคงเป็นห่วงน้องชายคนนี้ก็มาจากไลฟ์สไตล์ของเขานั่นแหละ ห่วงอย่างเดียวคือเรื่องการใช้เงิน ถึงเขาจะหาเงินเก่ง แต่เขาก็ใช้เงินเก่งเหมือนกัน
‘วี’ คือแม่คนที่สอง
ถึงคราวน้องชายพูดถึง วี ทวีบูรณ์ พี่สาวคนโตบ้าง พี่วีเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ลูกทุกคนของแม่ทำงานบ้านได้ทุกอย่างก็จริง แต่พี่วีกับผมจะชื่นชอบงานอย่างหนึ่งเป็นพิเศษก็คือ ทำอาหาร เราสองคนชอบเข้าครัว พี่วีจะเก่งเรื่องการจำแนกรสชาติอาหารมาก เวลาแม่ทำกับข้าวเสร็จเอาให้เราชิม แล้วแม่ถามว่ารู้ไหมว่าในจานนี้ใส่อะไรบ้าง พี่วีตอบได้หมด ดังนั้นเหมือนกับว่าบ้านเราใช้อาหารเป็นสื่อเชื่อมความสัมพันธ์ในบ้าน หลังเลิกเรียนก็มาช่วยแม่ทำกับข้าว นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมทำกับข้าวเป็น
พี่วีเหมือนคุณแม่ เขาช่วยสนับสนุนผมทุกเรื่อง อย่างตอนที่มาดูที่ดินเพื่อสร้างรีสอร์ทก็ดั้นด้นมาที่เกาะกูด หลงรักพื้นที่บริเวณนี้ ทันทีที่ผมบอกว่าผมจะลาออกและอยากพัฒนาพื้นที่ตรงนี้เป็นรีสอร์ท แม้ช่วงแรกเขาจะไม่เห็นด้วยกับการลาออกจากงานเพื่อมาทำธุรกิจเต็มตัวก็ตาม แต่ในฐานะพี่สาวและคนที่ประสบความสำเร็จด้านอสังหาริมทรัพย์มาก่อน ก็มาช่วยผลักดันทำให้มันเกิดขึ้น ธุรกิจนี้เหมือนธุรกิจพี่น้อง เป็นเรื่องครอบครัว เราจึงใช้ชื่อว่าจามส์เฮาส์ เราใช้ดึงความเป็นรากเหง้าที่มาของบรรพบุรุษมาใช้ในรีสอร์ท ตั้งแต่ข้าว ผ้าไหม ก็นำมาใช้เป็นสื่อในเชิงสัญลักษณ์ในการออกแบบตกแต่ง ซึ่งกระบวนการทั้งหมดก็พูดคุยกับพี่วี
นอกจากความสุขที่ทำให้เรานึกถึงสิ่งที่พิสูจน์ความรักของพี่สาวคนนี้ก็คือ ช่วงที่เราเจอปัญหา ช่วงแรกๆ ที่เกาะกูดมายากมาก การสร้างรีสอร์ทเราสองคนต้องออกจากกรุงเทพฯ แต่เช้ามืด มาถึงตราดนั่งสปีดโบ๊ตมาที่เกาะ ตอนเย็นกลับกรุงเทพฯ ช่วงก่อสร้างก็มีปัญหาน้ำท่วม เรือที่ขนของใช้ในโรงแรมล่ม เราเคยกอดคอร่วมทุกข์กันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะฉะนั้นเรามั่นใจได้ว่าเขาจะสนับสนุนเราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น