ใครบ้างที่เข้าข่าย...เป็น ‘Global Manager’ ?

โดย ศิริยุพา รุ่งเริงสุข สถาบันบัณฑิตบริหารธุรกิจ ศศินทร์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

หลายปีมาแล้วที่บุคคลในวงการธุรกิจทั่วโลกคุ้นหูกับคำว่า “Globalization” (โลกาภิวัตน์) ก็เพราะเราอยู่ในยุคโลกาภิวัตน์ที่แปลว่า “โลกไร้พรมแดน” นี่แหละ จึงทำให้การดำเนินชีวิตประจำวันของเราไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการสื่อสาร การศึกษาหาความรู้ การจับจ่ายใช้สอย การทำงาน ฯลฯ ล้วนได้รับผลกระทบจาก “โลกาภิวัตน์” แทบทั้งสิ้น ลองมองดูเสื้อผ้าที่คุณสวมใส่อยู่สิคะ ยี่ห้อหรือแบรนด์อาจจะเป็นแบรนด์ดังของฝรั่งเศส แต่ตัดเย็บในประเทศจีนหรือไทย ตัวเนื้อผ้าเป็นผ้าไหมจากอิตาลี กระดุมทำจากประเทศตุรกี เป็นต้น อาหารก็เช่นกัน วัตถุดิบ เช่น ปลา หรือกุ้ง หรือเนื้อ อาจถูกจัดส่งมาจากประเทศใดประเทศหนึ่งในโลก แต่ได้รับการแปรรูปปรุงเป็นอาหารในอีกประเทศหนึ่ง แล้วถูกส่งไปจำหน่ายต่อยังนานาประเทศทั่วโลก... ไม่น่าเชื่อใช่ไหมคะว่าโลกของเรา “ไร้พรมแดน” ได้ถึงขนาดนี้

นับวันกระแสโลกาภิวัตน์ก็เพิ่มระดับขึ้นทุกทีๆ โดยเฉพาะในเรื่องของการบริหารธุรกิจที่นักลงทุนชาติต่างๆ พากันขยายกิจการไปลงทุนในต่างประเทศ มีผลให้บรรดาพนักงานต้องบินว่อนเป็นแมลงวันเข้าประเทศนู้นออกประเทศนี้ หรือต้องย้ายถิ่นฐานไปทำงานในประเทศต่างๆ เป็นระยะเวลานาน กลายเป็น Expatriate หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า “Expat” และถ้าพนักงานเหล่านี้อยู่ในตำแหน่งบริหารที่ต้องบริหารคนงานที่เป็นคนท้องถิ่น ทางบริษัทแม่ก็ต้องทำการฝึกอบรมเตรียมความพร้อมผู้บริหารที่จะไปเป็น “Expat” ให้สามารถทำงานในต่างแดนร่วมกับคนท้องถิ่นได้อย่างกลมกลืนและมีประสิทธิภาพ ทั้งนี้บทบาทของผู้บริหารที่ต้องบริหารงานข้ามวัฒนธรรมจึงถูกมองว่าเป็นบทบาทของผู้จัดการระดับสากล (International Manager) และหากเขาหรือเธอคนนั้นต้องบริหารกิจการหรือพนักงานหลากหลายประเทศในทวีปต่างๆ เขาหรือเธอก็จะกลายเป็นผู้จัดการระดับ “โลกาภิวัตน์” (Global Manager) ในที่สุด