‘Coool อินเดีย! สิกขิมดาร์จีลิ่ง’ เรื่องเล่าของสาวนักเที่ยว

หนังสือสีแสบตาเล่มกะทัดรัด “Coool อินเดีย! สิกขิมดาร์จีลิ่ง” ที่ทำให้อะดรีนาลินวิ่งฉิวทะลุองศาเดือดขึ้นมา

เรื่อง : วิชช์ญะ ยุติ / ภาพ : ณัฏฐ์ฐิติ อำไพวรรณ

หนังสือสีแสบตาเล่มกะทัดรัด “Coool อินเดีย! สิกขิมดาร์จีลิ่ง” ที่ทำให้อะดรีนาลินวิ่งฉิวทะลุองศาเดือดขึ้นมา ค่าที่มันแอบกิ๊บเก๋ทำเท่ด้วยการใช้ภาพโดนๆ มาล่อใจ ใครคนหนึ่งใส่รองเท้าหุ้มข้อแดงแปร๊ด พอพลิกดูเฉลยตอนท้าย อู้หู!!! แรงส์ จี๊ด ซี้ด เซี้ยว (จ้างให้ก็ไม่บอกหรอกว่าคนนั้นคือใคร ฮะฮ่า)

ความหนา 242 หน้า เราใช้เวลา 1 ชั่วโมง กับอีกนิดหน่อยอ่านรวดเดียวจบ จะเพราะเหตุผล ภาษาสนุก ภาพสะดุดตา หรืออะไรก็ตามแต่ ที่แน่ๆ ความคิดเราได้พลุ่งพล่าน อยากคุยกับผู้เขียนจังเลย ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์ไปหาสำนักพิมพ์อทิตตา “หา!!! นักเขียนอยู่สหรัฐอเมริกา” เรางัดไม้ตายใช้ลูกตื๊อต่อ “มีอีเมลน้องเขาไหมครับ” ซึ่งนั่นละเป็นที่มาของบทสนทนาทั้งหมดนี้

“เกดริน” หรือ “เกศรินทร์ สีหเนตร” (อดีตนักข่าวไลฟ์สไตล์หนังสือพิมพ์ประชาชาติธุรกิจ) ผู้ถ่ายทอดอารมณ์อินเดียในหนังสือไขความกังขาที่หลายๆ คน (เคย) ตั้งเป็นโจทย์รกสมอง “ไปอินเดียทำไม (ฟะ)” หรือ “อินเดียมีอะไร (เหรอ)” ได้อย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

ขณะเดียวกันเธอยังยั่วล้อให้คนอ่านเกิดคึกนึกแผลงๆ ขึ้นมา ประมาณว่าอยากตีตั๋วเที่ยวบินเที่ยงคืน จากกรุงเทพฯ ถึง 2 เมืองน่ารัก “สิกขิมดาร์จีลิ่ง” โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ผูกมัดทันควัน เพื่อสัมผัสทริปแบ็กแพ็กอันเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์

“ส่วนตัวคิดว่าการเที่ยวแบบนี้มันทำให้เราใส่ใจกับระหว่างทางมากขึ้น ผู้คนรอบข้าง สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ... หลายๆ อย่างเป็นองค์ประกอบที่กินพื้นที่ฮาร์ดดิสก์ของความทรงจำ แบ็กแพ็กอาจจะคล้ายๆ การทำวิจัยสักเรื่องหนึ่ง มันเริ่มต้นจากว่า เราสนใจจะทำหัวข้ออะไร เราก็คิดขึ้นมา จากนั้นเราก็ต้องหาข้อมูลจนแน่นหนา หาข้อมูลเยอะมั้ย อย่างน้อยๆ ก็น่าจะพอที่เราจะตั้งสมมติฐานกับมัน

ตอนเดินทางก็คงเหมือนการพิสูจน์สมมติฐาน พอได้เห็น ได้เอาตัวไปเกลือกกลั้วกับมัน ลองทำอะไรตามที่เราสนใจ มันก็จะเกิดความสนุก แล้วไอ้ความสนุกแบบเหนื่อยๆ แบบที่ต้องลงแรง ลงความตั้งใจไปแล้ว มันก็คุ้มค่าเสมอนะคะ ไม่ว่าการวิจัยครั้งนั้นมันจะเป็นไปตามสมมติฐานหรือเปล่า อย่างน้อยๆ เราก็ได้ตอบสนองความอยากรู้ในเรื่องนั้นๆ”

ให้วัดจากสำนวนลีลาของผู้เขียน “Coool อินเดีย! สิกขิมดาร์จีลิ่ง” ค่อนข้างจะมีความเป็นกันเอง เป็นสารคดีท่องเที่ยวที่บรรยากาศ “ลั่นล้า” เอามากๆ อ่านเพลิน คูลๆ เหมือนกับชื่อเรื่องยังไงยังงั้น ที่สำคัญ ในความเป็นเรื่องเล่าแบบเล่นๆ อำกันพอขำๆ หยิกแกมหยอกบางขณะ ก็มีซีนดรามาให้ซึ้งเศร้าเหงาจับจิต โดยผู้เขียนไม่พยายามบีบคั้นจนเกินงาม (ทั้งๆ ที่มันสามารถทำได้)

ส่วนเสริมเติมเต็มให้ทริปตะลอนอินเดียตอนเหนือน่าสนใจเป็นไหนๆ เห็นจะไม่พ้นภาพถ่ายที่ตากล้องหนุ่มไฟแรง “AClub” (ช่างภาพหนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์ คนกันเองนี่แหละ) มาลั่นชัตเตอร์ให้ จนได้ภาพวิถีชีวิต บ้านเมือง วัฒนธรรมเล็กๆ ซึ่งสื่อความหมายและคุณค่าของการแบกเป้เที่ยวอย่างครบถ้วน ยิ่งเฉพาะภาพหน้าปกใครคนหนึ่งใส่รองเท้าหุ้มข้อสีแรงฤทธิ์ กลายเป็นเอกลักษณ์ชวนจดจำมิรู้คลาย
“ตอนเริ่มต้นเขียนนี่มันพรั่งพรู ประดังประเดมาแทบจะระรัวนิ้วไม่ทัน ตอนนั้นยังไม่ได้คำนึงถึงเรื่องภาษา เน้นเล่าไปอย่างที่เรื่องมันอัดไว้อยู่ในหัว เขียนไปมีความสุขมาก เหมือนเวลาได้เข้าส้วม คราวนี้เวลาต้องมาสานต่อนี่แหละ คล้ายๆ อาการไม่สุดอ่ะ เบ่งแรงก็แสบอีก ก็ต้องบิวต์มัน รอมัน... อดทน... สม่ำเสมอ และพยายามทำให้เป็นเวลา

ก็เลยเขียนไว้เป็นตอนๆ เหมือนเข้าห้องน้ำวันละรอบ หมดไส้วันนี้ก็หยุดบิวต์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาอีก วันมะรืนก็มาอีก... แบบนี้ก็เลยไม่ต้องเสียพลังเบ่งมาก

จริงๆ เลยคือ ประสบการณ์ของคนไปเที่ยวแต่ละคนไปเจอมาต่างกัน ความรู้สึกแตกต่างกัน เรามองว่าสวย คนอื่นมอง สวยตรงไหน? มันไม่มีสูตรตายตัว เลยเขียนไปแบบเล่าให้เพื่อนฟัง ดีก็ว่าดี อร่อยก็ว่าอร่อย แต่ในที่นี้คือดีแบบที่เราไปสัมผัสมาเล่าให้สนุกก็นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าฟุ้งซ่าน เพ้อแต่สวยอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ไม่ได้ฮาร์ดเซลได้ค่านายหน้านะ เล่าไป ให้ข้อมูลไปด้วย สนุกด้วย ให้คนที่เค้าฟังเราแล้วคล้อยตามอารมณ์ที่เราต้องการจะสื่อ แต่ว่าเล่าโดยให้ภาษาเขียนเล่าภาษาภาพ ใช้ภาษาเขียนเล่าถึงอารมณ์ เล่าถึงอุณหภูมิ เล่าถึงความเหม็น ...ฯลฯ แต่ทั้งหมดนี้ต้องทำให้สนุกด้วย”

ทริปมันส์ๆ ครั้งหน้า จุดหมายเธออยู่ที่ “เปรู” ประเทศในฝัน ซึ่งเจ้าตัวหมายปองมานาน แต่ระหว่างเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา ณ เวลานี้ เธอว่าจะตามเก็บที่นั่นไปพลางๆ ก่อน เพราะมีหลายที่ที่เย้ายวนใจ
แน่นอน...ส่วนเราก็คงจะรออ่านผลงานจากปลายปากกาเธอ รวมทั้ง (ค่อยๆ) เดินย่ำรอย “สิกขิมดาร์จีลิ่ง” บนเส้นทางหฤหรรษ์โดยมีหนังสือเล่มนี้ข้างกายเป็นไกด์กับการค้นหาคำตอบความคูลในอินเดีย