เจ้าเวหาหมายเลข 1

การถ่ายรูปอีแร้งหรือนกอินทรี จะกลายเป็นของง่ายไปเลย เมื่อเทียบกับการไล่จับภาพเจ้าเวหาอย่างเหยี่ยวเพเรกริน (Peregrine Falcon)

เพราะเหยี่ยวเพเรกรินเป็นเจ้าของเหรียญทอง “สัตว์ที่รวดเร็วที่สุดในพิภพ” สามารถเร่งสปีดตัวเองได้เร็วกว่า 320 กิโลเมตรต่อชั่วโมง!

เสือชีตาห์และปลากระโทงร่ม ที่เป็นเจ้าความเร็วบนบกและในน้ำ กลายเป็นเคลื่อนที่แบบ “สโลโมชั่น” ไปเลย เมื่อเทียบกับความเร็วราวสายฟ้าฟาดของเหยี่ยวเพเรกริน

ณ เนินส่องอีแร้งแห่ง Annapurna ประเทศเนปาล ผมก็ไม่พลาดได้ประฝีมือกับเหยี่ยวเพเรกรินด้วย มันมากันเป็นคู่ บินพลางร้องหากันพลาง แต่ความเร็วนั้นน่าตื่นตะลึง จากบนฟ้าสูง มันตีปีกไม่กี่ทีก็พุ่งข้ามหัวไปแล้ว

ดูเหมือนว่าสิ่งแรกที่ต้องทำเวลาถ่ายรูปเหยี่ยวเพเรกรินบิน คือทำใจให้นิ่ง ขืนตื่นเต้นกลัวพลาด มือมันจะแข็ง แล้วพลาดจริงๆ 555

ความจริง ลำพังการตีปีกไม่อาจสร้างความเร็วสูงสุดได้ เหยี่ยวเพเรกรินใช้เทคนิค “ดิ่งพสุธา” ขึ้นไปร่อนบนฟากฟ้าสูง แล้วหุบลู่ปีกพุ่งลงมา เหยื่อไหนๆ เจอท่าไม้ตายนี้เห็นทีจะรอดยาก เพราะมันเร็วอย่างน่ามหัศจรรย์ ผมเห็นกับตามาแล้ว

นักวิทยาศาสตร์พบว่าเหยี่ยวเพเรกรินมีอุปกรณ์พิเศษที่โพรงจมูก ใช้ในการระบายแรงลมที่เข้าปะทะในจังหวะดิ่งพสุธา มิฉะนั้น ลมที่พุ่งเข้าจมูกจะทำลายปอดจนตายเสียก่อนจะได้ฆ่านกอื่น

เนื่องจากเจ้าเวหาตัวนี้แพร่กระจายพันธุ์อย่างกว้างขวางแทบทั่วโลก เขาประเมินกันว่ามีนกที่อยู่ในเมนูอาหารของเหยี่ยวเพเรกรินระหว่าง 1,5002,000 ชนิดเลยทีเดียว เล็กสุดคือนักฮัมมิ่งเบิร์ดตัวแค่ 3 กรัม ไปจนถึงนกกระเรียนน้ำหนักกว่า 3 กิโลฯ

ขณะที่ประสบการณ์ผมเอง เคยเห็นเหยี่ยวเพเรกรินไล่จับเหยี่ยวผึ้ง (Oriental HoneyBuzzard) ที่ตัวใหญ่กว่ามันมาก จะจับเล่นหรือจับจริงกินจริงก็ไม่รู้แน่ชัด เพราะมันไล่กวดจนมุดหายไปในแนวป่าด้วยกัน ไม่โผล่ขึ้นมาเลย

มนุษย์รู้จักการจับเหยี่ยวเพเรกรินมาเลี้ยงเพื่อให้ไล่จับสัตว์นานร่วม 3,000 ปีแล้ว เลี้ยงนานเข้าก็เล่นพิเรนทร์ จับเหยี่ยวเพเรกรินขังกรงรวมกับ Falcon ชนิดอื่น จนได้ลูกผสมข้ามสายพันธุ์มาเล่นต่ออีกต่างหาก