โรคกระเพาะที่รัก

โดย...อินทรชัย พาณิชกุล

เช้าวันหนึ่ง ผมลืมตาสะดุ้งตื่นพร้อมผุดลุกขึ้นนั่งตัวงอ มือกุมท้องเพราะอาการปวดเกร็งอย่างกะทันหัน

มันกลับมาอีกแล้ว โรคกระเพาะที่รัก!

โรคกระเพาะกับผม เหมือนเพื่อนรักเก่าแก่ที่สนิทสนมกันมานานนับสิบปี แต่ทะเลาะบาดหมาง แยกทางไม่ได้พบเจอกันมานานพักใหญ่แล้ว

จำได้แม่นว่ารู้จักมันครั้งแรกสมัยเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 ช่วงนั้นตกเย็นทีไร ก็สุมหัวตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนทุกวัน ติดต่อกันนานสองเดือน จะมีเว้นวรรคบ้างก็แค่วันอาทิตย์จันทร์ที่หยุดเรียนเท่านั้น

เมนูประจำ ตำปูปลาร้า ยำปลาดุกฟู หมูมะนาว ตักหนึ่งคำ สาดเหล้าผสมโซดาเข้าปากหนึ่งอึกใหญ่ ขวดแล้วขวดเล่า วันแล้ววันเล่า

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ ความซ่าของโซดา ความเผ็ดเปรี้ยวจัดจ้านของกับแกล้ม รุมขยี้กระเพาะอันแสนบอบบางจนอักเสบ ก่อนเป็นแผลฉีกขาด

ในที่สุดก็ถูกหามส่งโรงพยาบาล ท่ามกลางถ้อยคำสมน้ำหน้าของคนรอบข้าง

 

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เพื่อนใหม่คนนี้ก็ไม่เคยห่างหายไปไหน แวะเวียนมาเยี่ยมเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย ฝากรอยแดงช้ำในกระเพาะอาหารและคราบน้ำตาจากความเจ็บปวดบนใบหน้าพอให้หายคิดถึง แล้วค่อยจากไป

ใครไม่เคยเป็นโรคนี้คงนึกถึงภาพความทุกข์แสนสาหัสไม่ออก เริ่มจากอาการปวดเกร็งอย่างรุนแรงบริเวณเหนือสะดือ คล้ายมีมือยักษ์มาบีบลำไส้ ใบหน้าบิดเบี้ยว น้ำตาเล็ด ตัวขดงอ กินได้แต่นม โยเกิร์ต โจ๊ก ข้าวต้ม หนักกว่านั้นดื่มน้ำเปล่ายังอาเจียน

ช่วงเวลาเดียวที่ความเจ็บปวดจะปลาสนาการหายไปคือ ยามหลับนอน แต่พอพลันสะดุ้งตื่นเท่านั้นล่ะ ผีห่าซาตานทุกตนก็กรูกันเข้ามาขย้ำกันอีกรอบอย่างสนุกสนาน

ยาแผนปัจจุบัน ยาแผนโบราณ ยาน้ำ ยาเม็ด สมุนไพรอัดแคปซูล ลองมาสารพัดแต่ก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่ายาตัวใดได้ผลดีที่สุด

“ฉีดยาแก้ปวดก็ช่วยคุณได้แค่ช่วงสั้นๆ ไม่กี่ชั่วโมง ยาหมดฤทธิ์ก็กลับมาปวดเหมือนเดิม แผลในกระเพาะอาหารลองได้อักเสบ เป็นแผลแล้ว หายยาก ต้องดูแลรักษาอย่างต่อเนื่องถึงจะหายขาด”

คุณหมอโรงพยาบาลเอกชนเจ้าเก่าส่ายหัวเบื่อหน่าย ทั้งยังกำชับให้เลิกเหล้า เลิกบุหรี่ งดชา กาแฟ และอาหารรสจัด เนื่องจากมีส่วนทำให้กรดในกระเพาะอาหารยิ่งทวีความเข้มข้นรุนแรงขึ้น

ประสบการณ์สุดระทึกของการเป็นผู้ป่วยโรคกระเพาะอาหารเรื้อรัง คือ การรักษาด้วยวิธีส่องกล้องเอกซเรย์ช่องท้อง

ขั้นตอนแสนหฤโหด หมอจะให้งดน้ำ งดอาหาร ก่อนพาไปนอนตะแคงบนเตียงเหล็กอันเย็นเยียบ จากนั้นพยาบาลผู้ใจดีจะลากจอมอนิเตอร์เล็กๆ มาตรงหน้า สั่งให้อ้าปากแล้วเอาท่อยางขนาดเท่านิ้วก้อยยัดเข้าไป

ภาพในจอมอนิเตอร์ที่ตัวเองมองเห็นช่างสยดสยอง เหมือนหนังไซไฟที่พระเอกถูกย่อส่วนแล้วพลัดหลุดเข้าไปในท้องของสัตว์ประหลาด หลุมใหญ่สีแดงน่ากลัวกระเพื่อมตามจังหวะลมหายใจ แลดูเฉอะแฉะเหมือนท่อระบายน้ำ เป็นดั่งฝันร้ายที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบเจอในชีวิตนี้

จากนั้นเป็นต้นมา ผมบอกกับตัวเองว่าพอกันที ไม่เอาอีกแล้วโรคกระเพาะ!

งดของเผ็ด งดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ชา กาแฟ บุหรี่ กินอาหาร 3 มื้อตรงเวลาทุกวัน บำรุงด้วยโยเกิร์ตรสธัญพืช นม กล้วยน้ำว้า และยาสมุนไพรขมิ้นชันแคปซูล ทำเป็นประจำต่อเนื่องหนึ่งเดือน

ผลลัพธ์ช่างน่าอัศจรรย์ นั่นคือ โรคกระเพาะที่รัก เพื่อนเก่า ไม่กลับมาเยี่ยมอีกเลยนานกว่าสองปี ชีวิตไม่ต้องกลับไปสู่วงจรอุบาทว์อันแสนทรมานอีกแล้ว

จนกระทั่งผมเผอเรอกลับมาใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงอีกครั้ง กินเหล้าวันเว้นวัน สวาปามไม่เลือก และไม่บันยะบันยังราวกับมื้อสุดท้าย

เพื่อนเก่าจึงกลับมาเยี่ยมเยียน โดยไม่บอกล่วงหน้า ทั้งที่ไม่อยากให้มาเลย

ภาพเดิมๆ ราวกับหนังฉายซ้ำ ผมลืมตาสะดุ้งตื่นในตอนเช้า พร้อมผุดลุกขึ้นนั่งตัวงอ มือกุมท้องเพราะอาการปวดเกร็งอย่างกะทันหัน

ถึงเวลาแล้วสินะที่จะต้องกลับมาดูแลสุขภาพตัวเองอย่างจริงจังอีกครั้ง และอีกครั้ง

นาทีนั้นผมได้ยินเสียงท้องร้องโครกครากเหมือนรถแทรกเตอร์ แว่วเป็นประโยคคลับคล้ายคลับคลาว่า

“สมน้ำหน้า เจ็บแล้วไม่เสือกจำ!”