การบินอยู่ในสายเลือด

กองทัพอากาศไทย มีเครื่องบินเอฟ 16 อยู่ 3 ฝูง หากควบรวมชั่วโมงบินทั้งหมดเข้าด้วยกันจะได้หลายหมื่นชั่วโมง ในจำนวนหลายหมื่นชั่วโมงที่เครื่องบินขับไล่เป็นอิสระอยู่เหนือน่านฟ้านั้น มีเพียง 3 ครั้ง ที่เกิดเหตุสุดวิสัยเครื่องยนต์ขัดข้องและดับกลางอากาศ

2 ใน 3 ครั้ง เกิดขึ้นกับ “Hollywood” นามเรียกขานของ “น.อ.ระวิน ถนอมสิงห์” หรือผู้การเอก เขาจึงผ่านนาทีแห่งความเป็นความตายมาก่อน “ตอนนั้นบินอยู่ที่ความสูง 2 หมื่นฟุต แล้วก็ได้ยินเสียงบุ๊งๆๆๆ ก่อนทุกอย่างจะเงียบกริบลง วิทยุสื่อสารดับ เครื่องยนต์ไม่มีการตอบสนอง ทำได้เพียงร่อนไปข้างหน้าอย่างเดียว ผมมีเวลา 1 นาที ก่อนที่เครื่องจะตกลงสู่พื้น ซึ่งถือว่าเป็นระยะเวลาที่นานพอสมควร

“มันคิดอะไรไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง แวบแรกก็อึ้งไปเลย นี่เหรอความรู้สึกของคนที่กำลังจะตาย แต่ก็ไม่กลัวนะ และหลังจากนั้นทุกอย่างที่เคยสั่งสมเอาไว้มันก็รันออกมาเหมือนโปรแกรมในสมอง เราก็ทำตามขั้นตอนในคู่มือ พยายามติดเครื่องใหม่อีกครั้งให้ได้

“ในใจก็คิดว่าถ้าสตาร์ทเครื่องไม่ติดจริงๆ ก็คงต้อง eject ตัวออก ซึ่งก็ต้องดูว่าทำได้จริงหรือ ขณะนั้นเราก็กำลังมองหาสถานที่ เวลาเหลือน้อยลงเรื่อยๆ ผมก็พยายามประคองเครื่องให้เลี้ยวเข้าพื้นที่ป่าไปเลย เพราะหลักของผมคือจะ eject ได้ก็ต่อเมื่อไม่มีบ้านคน ไม่ใช่พื้นที่ชุมชน ถ้ายังไม่มั่นใจก็ยังไม่ไป

“จริงๆ แล้ว ตามหลักการคือเมื่อเครื่องบินไม่สามารถควบคุมได้แล้ว เราสามารถ eject ได้เลย ในเมืองนอกเราจะเห็นข่าวเครื่องบินตกลงใส่บ้านคนบ่อย ซึ่งเขามีกฎหมายรองรับ แต่ในความคิดของผมอย่างน้อยถ้าเราเป็นอะไรไปก็ควรไปแค่ชีวิตเราคนเดียว”

วันนั้นเพดานความสูงลดลงเหลือเพียงแค่ 1,000 ฟุต เครื่องก็จะกระแทกพื้น แต่เขากลับสตาร์ทเครื่องติดได้ราวปาฏิหาริย์

“ครั้งที่ 2 ก็คล้ายกันเลย อาการเดียวกัน แต่ตอนนั้นผมนั่งสอนน้องอยู่ข้างหลัง ซึ่งเราผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว ก็เลยบอกให้น้องทำแบบนี้ๆ นะ พี่เคยแล้ว เชื่อกู”

การสูญเสีย “ผู้กองเอฟ” ร.อ.นพนนท์ นิวาศานนท์ ลูกน้องมือดี หลังเครื่องเอฟ 16 ตกที่ จ.ลพบุรี เมื่อวันที่ 20 ก.พ. 2558 ก็เป็นกรณีการตัดสินใจภายในเสี้ยววินาที ซึ่งผู้การระวินบอกว่าลักษณะก่อนจะตกเป็นการหักเครื่องหลบชุมชน แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ทัน

ผู้การเอก ยอมรับว่า ประสบการณ์กว่า 3,000 ชั่วโมงบิน ช่วยให้เขานิ่งสงบ และทำการบินอย่างมั่นใจ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากช่วงที่ชั่วโมงบินครบ 1,000 ชั่วโมงแรก และ 2,000 ชั่วโมงต่อมา “ช่วง 1,000 ชั่วโมงนี้มันระห่ำ เป็นช่วงติดมือ บ้าบิ่น แต่พอครบ 2,000 ประสบการณ์เพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า มันก็เริ่มคิดหรือมองอะไรซับซ้อนขึ้น

“ความกล้าลดน้อยลงขณะที่ความกลัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนั้นเรียกได้ว่าเป็นช่วงขาลง แต่พอมันครบ 3,000 ชั่วโมง ทุกอย่างมันกลับมาใหม่ มั่นใจกว่าเดิมแต่สุขุมมากขึ้น กลายเป็นว่าการบินอยู่ในสายเลือดแล้ว คือเราเจอมาทุกรูปแบบ เดี๋ยวนี้ไม่ต้องมองหน้าจอก็รู้ว่าความเร็วเครื่องเท่าไร อยู่ที่ความสูงระดับไหน หรืออ่านใจลูกศิษย์ออกหมดเลยว่ามันบินแบบนี้ ในสมองมันคิดอะไรอยู่” 

แต่ละปีมีผู้สมัครสอบเป็นนักเรียนนายเรืออากาศประมาณ 2 หมื่นคน ในจำนวนนี้มีเพียงแค่ 80 คนเท่านั้น ที่จะได้รับการคัดเลือก และใน 80 คนนี้ จะมีเพียงแค่ 50% เท่านั้นที่มีโอกาสเข้าโรงเรียนการบิน มากไปกว่านั้นคือจะมีเพียง 2-3 คนเท่านั้น ที่จะผ่านด่านเป็นนักบินเครื่องบินขับไล่

หากนับรวมระยะเวลาตั้งแต่เข้าสู่โรงเรียนเตรียมทหารกระทั่งเป็นนักบินเอฟ 16 อย่างน้อยๆ ก็ร่วม 11 ปี จากเตรียมทหาร 2 ปี ต่อโรงเรียนนายเรืออากาศอีก 5 ปี เข้าโรงเรียนการบินประมาณ 1 ปีเศษ และไปบิน Fighter lead-in อีกประมาณ 1 ปี ก่อนจะสิ้นสุดการฝึกที่ combat ready อีก 1 ปี เมื่อสำเร็จทุกหลักสูตรจึงจะปฏิบัติภารกิจคนเดียวได้

“ปัจจุบันกองทัพอากาศมีทั้งหมด 19 ฝูงบิน แบ่งออกเป็น เครื่องบินลำเลียง เฮลิคอปเตอร์ เครื่องบินตรวจการณ์ เครื่องบินขับไล่ ฯลฯ นักบินก็จะกระจายกันไปตามความเหมาะสม แต่ละรุ่นจะได้นักบินเอฟ 16 เพียง 2-3 คนเท่านั้น แม้นักเรียนนายเรืออากาศทุกคนอยากบินเอฟ 16 เพราะเป็นความฝันสูงสุด แต่พอเข้าสู่โรงเรียนการบินแล้ว ร้อยทั้งร้อยลดความฝันลง ขอแค่เรียนจบเท่านั้น เพราะมีความกดดันหนักมาก”

บททดสอบศรัทธาและความท้าทายตั้งแต่แรกเริ่มจึงเหลือเพียงไม่กี่คนได้คู่กับเกียรติภูมิ ... “ศักยภาพเหนือขอบฟ้า”