สินค้าตัวใหม่ 'ลูกกลิ้งไม้ถ่วงอวนลาก'

โดย...ซิวซี แซ่ตั้ง

ระยะเวลาไม่นาน เราสามารถผลิตลูกกลิ้งยางถ่วงอวนลากได้มากขึ้นถึงหลายพันลูกต่อวัน มียอดสั่งซื้อเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผลิตขึ้นมาได้เท่าไรก็มีคนรอซื้อสินค้าของเราจนผลิตแทบไม่ทันขาย เครื่องอัดยางไฮดรอลิกไม่เคยหยุดนิ่ง ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าเรามีรายได้ มีกำไร มีเงินทองเข้ามาในบ้านมากขึ้นด้วย

แม้ธุรกิจทำลูกกลิ้งยางถ่วงอวนจะประสบความสำเร็จ และมีผลกำไรขึ้นมา แต่ภวัฒน์ยังไม่หยุดนิ่ง เขาพยายามใช้สมองคิดค้นตลอดเวลาว่า จะทำอย่างไรให้ผลิตได้เร็วและใช้ต้นทุนต่ำลงไปอีก โดยที่วันๆ เขาง่วนอยู่กับการศึกษาหาข้อมูล และทดลองซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไม่ย่อท้อ จนทำให้เขาค้นพบหนทางที่จะทำสินค้าให้ดี ผลิตได้เร็วและต้นทุนต่ำลงเรื่อยๆ

ตอนนั้นธุรกิจลูกกลิ้งยางถ่วงอวนของผมกลายเป็นลูกกลิ้งยางถ่วงอวนเจ้าเดียวที่ทำออกมาได้ดีที่สุดแบบไร้คู่แข่งไปเลย เพราะช่วงนั้นลูกกลิ้งยางถ่วงอวนและอุปกรณ์หลายอย่างทางการประมงต้องสั่งซื้อจากต่างประเทศซึ่งมีราคาแพง แต่สินค้าของโรงงานเราราคาถูกกว่า คุณภาพใกล้เคียงหรือบางอย่างดีกว่าสินค้าที่ผลิตจากต่างประเทศ จึงไม่แปลกที่สินค้าของเราจะได้รับความนิยม และมียอดการสั่งซื้อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ธุรกิจผลิตลูกกลิ้งยางถ่วงอวนของผมนั้นยังคงเดินหน้าเข้าสู่ตลาดอย่างไม่หยุดยั้ง ผมจำได้ว่า เราอยู่ในธุรกิจนี้สิบกว่าปี และมีกำลังการผลิตสูงถึงวันละ 1 หมื่นลูก ซึ่งถือว่าเป็นยอดการผลิตที่มากที่สุด ในช่วงรุ่งเรืองของธุรกิจนี้

ในระยะต่อมาได้มีการพัฒนาสินค้าใหม่ เป็นลูกกลิ้งไม้ ใช้คู่กับลูกกลิ้งยางถ่วงอวนลาก ผม ภวัฒน์ วราพิณ (แม่เล็ก) และบางทีชิวบ๊วย (แม่ใหญ่) ก็ต้องเดินทางไปหาซื้อไม้มากลึงทำเป็นลูกกลิ้งไม้ เราเลยต้องใช้ไม้ปริมาณมากๆ และต้องเป็นไม้ที่มีราคาไม่แพงด้วย จากการตระเวนหาไม้ตามแหล่งต่างๆ ทำให้ได้รู้ว่า “หัวไม้” ที่ถูกตัดทิ้งตามท่าเรือจากต้นซุงที่ส่งออกไปต่างประเทศ เป็นไม้ที่มีราคาถูกมากๆ ในช่วงแรกนั้นไม่ต้องซื้อเลย แค่จ้างคนไปขนกันเอง

ภวัฒน์คิดค้นเครื่องเลื่อยแบบใหม่ที่มีใบเลื่อยซ่อนไว้ด้านล่าง ลดการเกิดอุบัติเหตุและทำงานได้เร็วกว่า 5 เท่า

สำหรับแหล่งหาหัวไม้ที่เราไปเป็นประจำคือแถบวัดมหาวงษ์ ถนนพระราม 6 สำโรง และท่าเรือคลองเตย แต่บางครั้งก็ต้องไปไกลถึง จ.หนองคาย เพราะที่นั่นมีไม้หลายชนิด และแถวนั้นมีโรงงานแปรรูปไม้อยู่ริมแม่น้ำมากมาย จึงสะดวกต่อการหาหัวไม้

สำหรับไม้ที่นำมากลึงเป็นลูกกลิ้งไม้มีหลายชนิด แต่ที่ได้มาบ่อยๆ คือ ไม้แดงและไม้ประดู่ ซึ่งไม้ประดู่นั้นเมื่อกลึงแล้วจะมีสีออกเขียวๆ แปลกตาดี ส่วนไม้มะค่าคุณภาพดี แต่ไม่ค่อยมีมาป้อนโรงงานนัก แต่บางครั้งก็ได้ไม้มาด้วยวิธีที่เราเองนึกไม่ถึง เราได้ไม้มาจากใต้น้ำ ไม้ที่ว่าจมอยู่ในท่าเรือบางแห่ง เป็น “หัวไม้” ซึ่งไม่มีใครต้องการ และคงเป็นส่วนที่เขาเลื่อยแล้วทิ้งไว้ตามท่าเรือ ทำให้หัวไม้เหล่านั้นจมอยู่ในน้ำนานเป็นปีๆ หรืออาจเป็นสิบๆ ปีก็ได้ ผมต้องว่าจ้างให้เจ้าของท่าเรือ หรือผู้รับผิดชอบพื้นที่นั้นนำหัวไม้ขึ้นมา ซึ่งใช้เงินไม่มากนัก บางครั้งก็ได้ไม้มาโดยไม่ต้องเสียเงินจ้างหรือซื้อ เพราะเขาอยากกำจัดไม้เหล่านี้ออกจากพื้นที่อยู่แล้ว

งานขายลูกกลิ้งยางและลูกกลิ้งไม้ของเรานั้น ส่อแววว่าจะดี แม้เราต้องทำงานหนักตั้งแต่เช้าจนค่ำ แต่เรามีความสุขกันทุกคนเพราะมีความหวังว่าธุรกิจนี้จะสร้างความร่ำรวยให้เราได้ ลูกที่โตพอรู้เรื่องแล้วก็รู้หน้าที่ ว่าต้องช่วยทำงาน เลิกจากโรงเรียนมาช่วยหยิบจับโน่นนี่ งานหลักที่พวกเขาช่วยคือ ถูพื้นถูบันไดบ้าน ซักถุงเท้า เสื้อผ้า เสร็จแล้วจึงไปช่วยงานในโรงงาน โดยการใช้กรรไกรตัดแต่งลูกกลิ้งยาง ร้อยลูกกลิ้งยางหรือลูกกลิ้งไม้ด้วยเชือกฟางให้เป็นพวง พวงละ 10 ลูก บรรจุใส่ถุงกระสอบ แล้วเย็บปิดปากกระสอบ พร้อมเขียนชื่อที่อยู่ของลูกค้าในกรณีที่ส่งต่างจังหวัด ตลอดจนการเป็นเด็กส่งของติดรถนำสินค้าไปส่งให้ลูกค้า

ผมภูมิใจลูกชายคนโตที่ชื่อภวัฒน์ในเรื่องการผลิตลูกกลิ้งไม้ที่ปลอดภัยและรวดเร็ว เพราะก่อนที่เราจะผลิตลูกกลิ้งไม้ได้เอง ผมต้องไปสั่งซื้อกับโรงงานเล็กๆ มีคนงาน 5-6 คน ผลิตได้ช้า เราต้องการ 400-500 ลูก ต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์ ทำให้มีปัญหากับลูกค้าและมีปัญหาแบบนี้บ่อยมากจนต้องมาลงมือทำเอง โรงกลึงไม้เล็กๆ ที่ผมไปซื้อลูกกลิ้งไม้นั้นคนงานทุกคนนิ้วด้วนคนละนิ้ว สองนิ้ว ภวัฒน์เห็นแล้วรู้สึกว่าขั้นตอนการผลิตไม่ปลอดภัย จึงคิดรูปแบบการเลื่อยไม้ที่ปลอดภัยขึ้น ซึ่งทำได้ดีมาก ทั้งปลอดภัยต่อคนงานและกลึงไม้ได้เร็วกว่าโรงกลึงไม้เก่า 5 เท่า

(อ่านต่อฉบับวันเสาร์หน้า)