ภาพแห่งความทรงจำ

โดย...ป๊ะป๋าโย

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผมเปิดเอ็กซ์เทอร์นัลฮาร์ดดิสก์เก็บรูปภาพเพื่อจัดระเบียบรูปประจำทุกปี แล้วพบว่ารูปที่มีมากที่สุดตั้งแต่เก็บภาพถ่ายตั้งแต่เริ่มทำงานมา 14 ปีก็คือรูปของน้องเกล้าลูกสาวคนเดียวของผม ซึ่งเริ่มต้นถ่ายตั้งแต่แรกเกิดจนถึงปัจจุบันในเวลาเพียง 2 ปีครึ่งกลับใช้เนื้อที่ฮาร์ดดิสก์ไปมากกว่า 300 GB ส่วนรูปภาพส่วนตัวรวมกับรูปงานของพ่อกับแม่มีไม่ถึง 100 GB อันที่จริงแล้วผมจะลบภาพบางรูปทิ้งไปก็ได้ แต่ทุกภาพทุกอิริยาบถของลูกมีความหมายต่อความทรงจำ มีทั้งภาพถ่ายสวยๆ และภาพหลุดตลกๆ เก็บไว้ดูเล่นในครอบครัว

รูปลูกจึงเก็บเอาไว้อย่างดีและมีฮาร์ดดิสก์สำรองรูปภาพทั้งหมดอีกลูกหนึ่ง เพราะรูปภาพเหล่านี้คือสิ่งบันทึกช่วงเวลาแห่งความสุขในครอบครัว มีรุ่นพี่ช่างภาพมืออาชีพคนหนึ่งบอกกับผมว่า ควรถ่ายรูปลูกเก็บเอาไว้หากเป็นไปได้ควรถ่ายเก็บไว้ทุกวัน แล้วเมื่อเวลาผ่านไปเราจะเห็นความเปลี่ยนแปลงของลูก ยิ่งในช่วงขวบปีแรกจากเด็กน้อยตัวใหญ่กว่าฝ่ามือพ่อเพียงนิดเดียว ผ่านไปเพียง 2 สัปดาห์ใบหน้าก็เริ่มชัด ส่วนสูงเพิ่มขึ้น น้ำหนักตัวก็เพิ่มขึ้นมาก

อีก 2 เดือนต่อมาลูกก็เริ่มส่งยิ้มให้พ่อแม่ หัวเราะร่าเริงเวลาเราหยอกล้อกัน ภาพรอยยิ้มแรกของลูกเป็นหนึ่งในรูปที่เปิดดูเมื่อไหร่ก็จะมีความสุขทุกครั้ง ในชีวิตของการมีลูกรูปที่พ่อแม่ทุกควรมีภาพถ่ายเก็บไว้ก็คือ รูปตอนแรกเกิด ตอนหัดพลิกตัว หัดคลาน ป้อนอาหารคำแรกของลูก ภาพหัดยืนหัดเดิน และรูปลูกตอนเริ่มวิ่ง อะไรที่เป็นครั้งแรกของลูกเราควรมีภาพถ่ายเก็บเอาไว้ ยิ่งถ่ายไปพร้อมๆ กับอัดคลิปวิดีโอได้ยิ่งดี ผมยังชอบเปิดคลิปลูกสาวที่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาพ่อครั้งแรกโดยไม่เกาะขอบโต๊ะเสมอๆ เป็นภาพที่เตือนใจคนเป็นพ่อว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเราต้องเดินต่อไป เราล้มและท้อไม่ได้เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตที่เราต้องดูแล

รูปซึ่งจะขาดไม่ได้เลยก็คือรูปตอนที่พ่อแม่กำลังกอดลูกด้วยกัน จะหอมแก้ม จะอุ้มชู หรือแล้วแต่จะสร้างสรรค์ภาพอย่างไรก็ได้ขอเพียงให้มีรูปที่เรากำลังแสดงความรักที่มีให้ลูก ซึ่งภาพเหล่านี้จะมีค่าแก่ความทรงจำของลูกไปตลอดชีวิตของเขา สำหรับคุณพ่อหรือคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องจะต้องมีรูปครอบครัวพร้อมหน้าขอให้มีแค่ภาพเรากับลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนั่นก็เพียงพอแล้ว

ส่วนเรื่องกล้องที่ใช้ถ่ายรูปก็มีทั้งกล้องดีเอสแอลอาร์และกล้องจากสมาร์ทโฟน ครอบครัวเราใช้ทั้งสองแบบ ถ้าไปเที่ยวหรือมีชุดสวยๆ ก็ใช้กล้องดีเอสแอลอาร์ แต่ถ้าอยู่ที่บ้านไปเดินเที่ยวศูนย์การค้า ทำกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ด้วยกันก็ใช้สมาร์ทโฟนถ่ายเก็บเอาไว้เราไม่ได้ซีเรียสว่ารูปลูกจะต้องออกมาสวยทุกภาพเสมอไป เพราะความสวยของภาพเป็นแค่องค์ประกอบสิ่งสำคัญคือเรื่องราวความสุข ของพ่อ แม่ ลูก ที่อยู่ในภาพใบนั้นต่างหาก