หะหายกระต่ายป่า

โดย...ปริญญา ผดุงถิ่น

ยังจำได้ถึงครั้งแรกในชีวิตที่ได้เห็นกระต่ายป่าตัวเป็นๆ

มันวิ่งนำหน้ารถตอนเช้ามืด บนถนนใกล้ที่ทำการอุทยานฯ แม่วงก์ จ.กำแพงเพชร (ที่ซึ่งผมไม่เห็นด้วย ที่จะเอาป่าดีๆ ที่นั่นไปจมน้ำในเขื่อน)

ความรู้สึกมันตื่นเต้นดีใจมากเลย อย่างนี้นี่เอง...กระต่ายป่า

สีสันกระต่ายป่า ไม่มีขาวมีดำ หรือลวดลายพิสดารใดๆ แบบกระต่ายเลี้ยง ทั้งตัวมีแต่สีเทาปนน้ำตาล หรือที่มักเรียกกันว่าสีตุ่นๆ

นึกถึงงานเขียนของพรานเก่า เขียนเมาท์อย่างครื้นเครงถึงนวนิยายประโลมโลก

ดันบรรยายภาพกระต่ายป่า “สีขาว” ทำตาแป๋วไร้เดียงสากลางแสงไฟฉายของพราน!

นักเขียนพรานเย้ยว่า นี่เป็นการนั่งเทียนเขียนมั่วสุดๆเพราะนอกจากสีไม่ขาวแล้ว กระต่ายป่าบ้านเราก็เป็นจอมตื่นไฟตัวยง ประสาสัตว์ที่โดนยิงบ่อย

อย่างไรก็ดี ความปราดเปรียวตื่นตูมอย่างว่า ไม่ได้ครอบคลุมมาถึงกระต่ายป่าในเขตอนุรักษ์อันปลอดภัยแต่อย่างใด

จุดที่จะหาดูตัวจริงเสียงจริงของกระต่ายป่าได้ง่ายดายที่สุด ผมคิดว่าคือแคมป์พักแรมของห้วยขาแข้ง

เมื่อผมไปนอนค้างที่นั่นคนเดียวถึง 3 คืน ก็ตั้งเป้าไว้ว่างานนี้ต้องได้รูปกระต่ายป่าติดมือกลับมาด้วย

การถ่ายรูปกระต่ายป่าพวกนี้ จะว่ายากก็ไม่ยาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย บางคราวส่องปุ๊บ มันก็เผ่นหนีไปไกลลิบ

แต่บางคราวมันก็สงบดีทำปากขมุบขมิบกลางแสงไฟอย่างผ่อนคลาย

โจทย์ยากมันอยู่ตรงที่ผมต้องการรูปกระต่ายป่าที่ตาไม่สะท้อนแสงแดง จึงต้องหิ้วขาตั้งแฟลชไปด้วย เพื่อยิงแฟลชในทิศทางเฉียงๆ ทำคนเดียวมันเกะกะพะรุงพะรังชะมัด

อ้อ ตากระต่ายเวลากระทบแสงไฟฉาย จะแดงแค่เรื่อๆ ตรงกับที่เคยอ่านจากพรานนักเขียน เปรียบเปรยว่าแดงดั่งไฟธูป

ไม่วาวจ้าแบบตาละมั่งเนื้อทราย ที่หากินอยู่ใกล้ๆ กัน

กระต่ายป่าบ้านเรามีชื่ออังกฤษว่า Siamese Hare เป็นสัตว์หูใหญ่ ตาใหญ่ จมูกก็ใหญ่ เดาว่าประสาทสัมผัสทุกอย่างน่าจะดีหมด

คงเพราะมันอยู่ในกลุ่มสัตว์จำพวก “ผู้แพ้ตลอดกาล” รังแต่จะตกเป็นเหยื่อของสัตว์นักล่าตลอด ธรรมชาติเลยประทานหูตาดีๆ ไว้ป้องกันตัว เห็นอะไรไม่เข้าทีก็เผ่นไว้ก่อน

ตีนกระต่ายนั้นสุดยอด มีขนหนาปกคลุมฝ่าตีนทั้งแผ่น เพื่อให้ควบไปอย่างไร้สุ้มเสียง

กระต่ายป่ากินหญ้าเป็นอาหารหลัก เมื่อขี้ออกมาจะเป็นเม็ดกลมๆ แบนๆ ดูคล้ายยาเม็ดสมุนไพรครามครัน

เกิดมีใครบ้า เก็บขี้กระต่ายไปประโคมขายทางเคเบิลทีวีโม้ว่าเป็นยาวิเศษรักษาโรค ราคาแพงๆ

ไม่แคล้วมีคนหลงเชื่อนะนี่ 555