ความอุตสาหะของแมลงน้อย

โดย...ประกฤษณ์ จันทะวงษ์

การจะถ่ายภาพแมลงตัวน้อยสักตัวหลายคนคงคิดถึงแต่เลนส์มาโคร แต่...บางครั้งก็ไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป

ครั้งหนึ่งผมเคยไปถ่ายภาพงานสัมมนาที่ สวนสัตว์เชียงใหม่ไนท์ซาฟารี หลังจากถ่ายพิธีเปิดเสร็จ ช่วงสัมมนาวิชาการระหว่างวัน บรรยากาศค่อนข้างเครียด ผมจึงปลีกตัวออกมาด้านนอกเพื่อรอพิธีปิด

ระหว่างนั้นก็พลันเห็นแมลงตัวน้อยกำลังบินวนไปวนมา หาน้ำหวานตามดอกไม้ที่มีอยู่มากมาย มดจำนวนมากเกาะอยู่ตามดอกไม้ที่ยังไม่บาน ซึ่งผมไม่แน่ใจว่า มันกินน้ำหวานหรือน้ำกันแน่ ส่วนเจ้าแมลงน้อยนั้นสนใจแต่ดอกที่บานแล้ว มันจะบินไปเกาะดอกนั้นที ดอกนี้ที พอเกาะแล้วมันก็จะมุดๆ หัวเข้าไปในดอก ไม่รู้ว่าเจอน้ำหวานหรือไม่เจอ เสร็จแล้วมันก็จะมุดออกมา แล้วบินไปดอกอื่นต่อ เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา บางครั้งมันก็บินวนมามุดที่ดอกเดิม มันคงจะจำไม่ได้ วนเวียนไปมาเช่นนี้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ผมเองตอนนั้นไม่มีเลนส์มาโครที่ใช้ถ่ายภาพแมลงโดยเฉพาะ แต่ก็ไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้ภาพสวยๆ เช่นนี้หลุดลอยไปหรอก ผมเอาเลนส์ถ่ายภาพระยะไกล 70-200 มม. มาประกอบกล้องทันที แล้วไล่ยิงเจ้าแมลงน้อยแบบรัวไม่ยั้ง มันบินไปไหนผมก็ตามติดมันตลอด การดึงซูมที่ระยะไกลทำให้เราอยู่ห่างจากแมลงได้มากกว่าการใช้เลนส์มาโครซึ่งเป็นผลดีเพราะแมลงก็จะไม่ตกใจกลัวเรา ประกอบกับการที่ไม่ต้องใช้ขาตั้งกล้องกลับทำให้การถ่ายภาพมีความคล่องตัว สนุกและเพลิดเพลินกว่า

ตลอด 2 ชั่วโมงที่ผมไล่ถ่ายมันอย่างไม่ลดละความพยายาม มันบินหาน้ำหวานอย่างขยันขันแข็ง จนกระทั่งงานสัมมนาเสร็จ ผมจึงต้องยอมแพ้ อำลาเจ้าแมลงน้อยปล่อยมันหาน้ำหวานเพียงลำพังต่อไป

การถ่ายภาพลักษณะเช่นนี้ โอกาสที่จะได้ภาพดีก็มีไม่มากนัก ด้วยหลายปัจจัยอาทิ แอ็กชั่นของแมลง แสง การเคลื่อนไหว และการสั่นของมือผู้ถ่าย ผมถ่ายเจ้าตัวนี้ไปเป็นจำนวนมากหลายร้อยรูป อาจจะเป็นพันรูปเลยด้วยซ้ำ แต่ในความเป็นจริงแล้วจะได้ภาพที่สวยงาม สมบูรณ์แบบเพียงแค่2-3 รูปเท่านั้น

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น เจ้าแมลงน้อยยังมีความเพียรพยายาม มนุษย์อย่างเราก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันครับ...