ตัวตนของเราคือใคร?

โดย...ว.แหวน ภาพ : รอยเตอร์ส

นั่นสิ! ตัวตนของเราคือใครกันแน่? คือเราอย่างที่เราเป็นอยู่ทุกวันนี้หรือเปล่า? คือเราที่พร่ำบอกใครต่อใครว่าทำอะไร? อยู่ที่ไหน? อยู่กับใคร? คิดอะไร? โพสต์อะไร? แชร์อะไร? อย่างที่เราบอกใครต่อใครในหน้าไทม์ไลน์หรือเปล่า? นั่นคือตัวตนของเราจริงๆ หรือ?

บางทีฉันก็สงสัยว่า ตอนนี้... เราทุกคนกำลังเดินออกห่างตัวตนหรือกำลังเติมตัวตนของเราให้ชัดเจนขึ้น? ไม่สิ! ไม่น่าจะใช้คำว่าชัดเจนขึ้น น่าจะใช้คำว่า “ให้คนรู้จักเรามากขึ้น” ซึ่งนั่นหมายถึงเรากำลังแชร์ตัวตนของเราเองหรือเรากำลัง “สร้างภาพ” กันแน่? เอาจริงๆ นะ อย่าเข้าข้างตัวเอง บางทีเราก็อยากรู้เหมือนกันที่เราชอบว่าเพื่อนสร้างภาพน่ะ เราเองก็เป็นอยู่หรือเปล่า? ฉันว่าเรากำลังสับสนกับพฤติกรรมของตัวเอง เมื่อเทคโนโลยีก้าวเข้ามาในชีวิตประจำวัน เราทุกคนก็กำลังเปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่าง ลดบางอย่าง เพิ่มเติมบางอย่าง อะไรที่เคยไม่จำเป็น กลับจำเป็น อะไรที่ทำเป็นประจำกลับไม่ต้องก็ได้ เพราะไม่มีเวลาทำ แล้วตกลงมันคือการค้นพบตัวตนในมิติใหม่ หรือมันทำให้เราออกห่างจากตัวเอง แล้วอะไรคือตัวตนของเราจริงๆ กันแน่?

ยกตัวอย่างง่ายๆ ในระหว่างการเดินทางไปเรียนหรือทำงาน หลายคนเลือกเดินทอดน่อง หยิบหนังสือไปอ่านระหว่างทาง ใช้เวลากับการเขียนบันทึก วาดโน่นนี่ระหว่างการเดินทาง สนทนากับผู้คนรายทาง แต่ปัจจุบันเราต้องการเพียงแค่มือถือเครื่องเดียว เหตุการณ์ที่เคยทำให้ใครหลายคนเจอะเจอเพื่อนร่วมทางใหม่ๆ ระหว่างทาง หรือการได้พบกันของคนแปลกหน้าเพื่อได้มาเป็นคนคุ้นเคย มันอาจกลายเป็นแค่นิยายเล่มหนึ่งที่ผู้เขียนเติมจินตนาการเข้าไป เพราะในชีวิตจริงเราแทบไม่ได้คุยกับใครเลย นอกจากคุยกับมือถือ เราลดความสัมพันธ์เพราะเลือกเชื่อมต่อสัญญาณแทน ฉันเลยอยากรู้ว่า...นั่นคือเทคโนโลยีตอบสนองไลฟ์สไตล์เราหรือมันกำลังเปลี่ยนเรา?

คำว่า “มนุษย์เป็นสัตว์สังคม” คงเป็นประโยคเดียวที่ทำให้ฉันเชื่อว่าเรายังคงเป็นอยู่ แต่ปรับเปลี่ยนรูปแบบ ตกลงเทคโนโลยีทำให้สังคมเรากว้างขึ้นหรือแคบลง? เทคโนโลยีทำให้โลกทั้งโลกเข้ามาอยู่ในสายตาเรา เราจะคบใครก็ได้ทั่วโลก จีบใครก็ได้ในโลก เผลอๆ ต่อไป คงได้ไปถึงนอกโลก คนไกลจะเหมือนได้มาอยู่ใกล้ๆ เรานั่งอยู่กับที่ แต่เราก็เหมือนไปได้ทั่วโลก ในขณะที่รอบวงรัศมีตัวเรากลับแคบลงจนน่าใจหาย เพราะแม้แต่คนที่แค่เอื้อมมือคว้าได้ เรายังไม่เคยได้คุยกันเลย ตกลงเราแคบหรือกว้างกันแน่?

แล้วที่เราบอกใครต่อใครว่าเราชอบอะไร ทำอะไร เป็นแบบไหน กินอะไร นอนกับใคร เราแสดงความคิดเห็น แสดงไลฟ์สไตล์เราผ่านสังคมออนไลน์ นั่นเราจริงๆ เหรอ? เราต่างอยากให้ใครต่อใครเห็นว่าเราเป็นแบบไหน? ถามจริงๆ เถอะเราเห็นตัวเองชัดเจนแล้วหรือยัง?

ตัวตนของเรา...คือสิ่งที่เราพร่ำบอกใครต่อใครว่าเราเป็น คือสิ่งที่เราพยายามจะเป็นอย่างนั้นหรือ? เวลากินร้านหรูๆ ก็เห็นโพสต์กันจัง เวลากินขนมจีนข้างทางไม่เห็นบอกใครบ้างเลย? อยู่บ้านใส่ชุดนอนขาดๆ ก็ไม่เห็นโชว์ให้ใครเห็น เวลารักกันก็หมั่นโพสต์รูปหวานแสดงความรักออกสื่อ เวลาทะเลาะกันกลับไม่อวด กลัวภาพคู่รักตัวอย่างหายไป มันไม่ใช่แนว นอกจากบางรายที่อยากเรียกร้องความสนใจ อยากได้คำว่า “สู้ๆ” จากเพื่อน

ตัวเราที่เคยเป็นตัวเรามาไกลขนาดนี้เลยหรือ? แล้วที่ผ่านมาไม่ใช่ตัวตนของเราใช่ไหม? เราเพิ่งค้นพบตัวเองใช่ไหม? เราที่ไม่เคยสนใจใครว่าทำอะไร ที่ไหน? เราที่ทำอะไรก็ทำได้เลย โดยไม่ต้องรอถ่ายรูปก่อน เราที่ใส่ใจคนรอบข้าง มีเวลาทำโน่นนี่ได้มากมาย ไม่ใช่ว่าแขนซ้ายงอกออกมาเป็นมือถือ เราคนนั้น...หายไปไหน? แล้วเราตอนนี้ล่ะ? เรากำลังพัฒนาตัวตนหรือเรากำลังถอยห่างจากตัวเองไปเรื่อยๆ?

ว่าแล้วก็เสิร์ชกูเกิลหาดีกว่า เผื่อได้คำตอบ!

เข้าไปพูดคุย หรืออ่านมุมมองความคิดของ ว.แหวน ได้ที่ www.facebook.com/Worwaenfanpage