กับดักของความอยากรู้

ธนพล บางยี่ขัน

ทะเลทรายคาลาฮารี เป็นทะเลทรายในทวีปแอฟริกาใต้ มีเนื้อที่ 9 แสน ตร.กม. ครอบคลุมพื้นที่ในประเทศบอตสวานา และบางส่วนของประเทศแอฟริกาใต้และนามิเบีย

แม้จะมีปริมาณน้ำฝนน้อยมาก แต่ก็ถือว่าเป็นทะเลทรายที่ชื้นที่สุดในแอฟริกา จนมีต้นไม้สลับทุ่งหญ้า และมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่ไม่น้อย

หนึ่งในนั้นคือฝูงลิงบาบูนที่สามารถดำรงชีวิตอยู่ท่ามกลางสภาพอากาศอันโหดร้าย โดยมีกุญแจสำคัญคือความสามารถหาแหล่งน้ำที่ซ่อนอยู่ในภูมิประเทศอันแห้งแล้ง

ทว่านั่นเป็น "ความลับ" ของลิงบาบูน ซึ่งปกปิดไม่ให้ใครล่วงรู้ เพื่อป้องกันไม่ให้ใครหน้าไหนมาแย่งชิง หรือแบ่งปันทรัพยากรอันมีอยู่อย่างจำกัด

ปัญหาจึงตกอยู่ที่ชนเผ่า มาชาลาฮารี (Machalahari) ที่ต้องการจะร่วมแชร์พื้นที่อาศัยในทะเลทรายคาลาฮารีแห่งนี้

แต่ไม่ว่าจะด้วย "สัญชาตญาณ" หรือ "ประสบการณ์" ที่ยังเป็นรองลิงบาบูน ชนเผ่ามาชาลาฮารี จึงไม่อาจค้นหาแหล่งน้ำได้อย่างลิงบาบูนที่ว่ากันว่ามีมันสมองและ ไหวพริบน้อยกว่ามนุษย์

แม้ชนเผ่ามาชาลาฮารีจะคอยเฝ้าเพียรแอบติดตามลิงบาบูนเพื่อจะได้รู้ว่าแหล่งน้ำของพวกมันอยู่ไหน แต่ลิงบาบูนก็สามารถหลบเลี่ยงได้สำเร็จ และสามารถรักษาความลับของตัวเองไว้ได้

ทว่า มนุษย์ ก็ยังเป็น มนุษย์ ซึ่งมี รอยหยักและขนาดมันสมองมากกว่าลิงบาบูน ที่ได้ชื่อว่ามีความฉลาดอยู่ระดับหนึ่งเมื่อเทียบกับสัตว์อื่นๆ

เพื่อความอยู่รอดชนเผ่ามาชาลาฮารีจึงต้องวางอุบายเพื่อติดตามลิงบาบูนไปหาแหล่งน้ำ โดยนำเอาจุดอ่อนเรื่องความอยากรู้อยากเห็นของลิงบาบูนมาใช้เป็นเหยื่อล่อตัวเอง

ชนเผ่ามาชาลาฮารี ซึ่งรู้ว่าลิงบาบูนคอยสังเกตพฤติกรรมของพวกเขาอยู่อย่างห่างๆ จึงเริ่มต้นภารกิจโดยทำเสมือนไม่รู้ว่าลิงบาบูนเหล่านี้คอยดูอยู่

พวกเขาเจาะรูจอมปลวกขนาดไม่พอดีมือลิงล้วงเข้าไปได้ และจัดแจงนับเมล็ดเมลอนป่าค่อยๆ ยัดเข้าไปในรูนั้นพอประมาณ โดยมีลิงบาบูนขี้สงสัยแอบดูว่าพวกเขาทำอะไรอยู่

หลังเสร็จการวางกับดักลิงบาบูนที่พยายามเก็บซ่อนความอยากรู้อยากเห็นก็ทำได้เพียงแค่เมียงมอง และ เดินโฉบไปโฉบมาอยู่หน้า จอมปลวกไปมาอยู่หลายรอบ โดยมีชนเผ่ามาชาลาฮารีแอบดูอยู่ห่างๆ

จนสุดท้ายลิงบาบูนก็ไม่อาจทนความร้อนรุ่มที่แผดเผาอยู่ภายใน ตัดสินใจเอามือล้วงเข้าไปในรู และพยายามหยิบเมล็ดเมลอนป่าจำนวนมากออกมา หารู้ไม่ว่าเมื่อกำเมล็ดเมลอนป่ามากเท่าไร ย่อมทำให้กำปั้นมีขนาดใหญ่กว่าเดิมจนไม่สามารถเอามือออกมาจากรูได้เหมือนตอนสอดมือเข้าไปตอนแรก

พวกมันดิ้นอยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่เป็นผล ชนเผ่ามาชาลาฮารีมาพร้อมพันธนาการมัดพวกมันไว้กับต้นไม้แถวนั้น และเริ่มแผนสองโดยให้มันกินเกลือ ซึ่งเป็นของชอบของมันโดยหารู้ไม่ว่ายิ่งกินมากเท่าไรยิ่งสร้างความกระหายน้ำมากเท่านั้น

ผ่านไปหนึ่งคืนลิงบาบูนอ่อนแรงและหวังเพียงแค่น้ำมาดับกระหาย ทันทีที่ชนเผ่ามาชาลาฮารีแก้เชือกมันก็วิ่งไปหาแหล่งน้ำ โดยไม่สนใจว่าใครจะตามมาหรือไม่

แหล่งน้ำอันลึกลับจึงไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป ลิงบาบูนที่เคยระแวดระวังตัวสุดท้ายก็ต้องมาตกหลุมกับดักความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง

อดคิดต่อไปไม่ได้ว่าความอยากรู้อยากเห็นที่มาพร้อมกับสัญชาตญาณในสัตว์สายพันธ์ุต่างๆ รวมถึงมนุษย์ด้วยนั้น จะเป็นแรงดึงดูดให้เราต้องดำดิ่งถลำตัวไปอยู่ในกับดักที่ใครวางไว้หรือไม่

ยิ่งทุกวันนี้สิ่งต่างๆ รอบตัวผิวเผินก็ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่พอพิจารณาลึกๆ แล้ว หลายสิ่งตรงหน้าก็เป็นหลุมพรางที่ใครต่อใครวางล่อให้เราพุ่งกระโจนพาตัวเองเข้าไปใส่แบบแทบไม่ต้องคิดอะไร

อาศัยเพียงแค่ความอยากรู้อยากเห็นในตัวเป็นแรงขับให้ก้าวไปสู่กับดักได้แบบไม่ต้องออกแรง